Het verhaal van Otis* - Zwangerschap

Jens en ik waren al een tijdje aan het proberen om zwanger te worden, ongeveer een jaar en 3 maanden. Ik had geen normale cyclus en kreeg quasi nooit mijn regels. Zelf ben ik iemand die niet snel naar de dokter ga, maar nu had ik toch na iets meer dan een jaar de moed gevonden om langs te gaan bij mijn gyneacoloog. Na grondig onderzoek bij de gyneacoloog kreeg ik medicatie mee om terug een regelmatige cyclus te krijgen zodat ik regelmatig een eisprong kreeg. 

Ondertussen had ik het wel even gehad.. Ik wou even niet meer denken aan zwanger worden. Ik wou een grote reis maken, mijn doelen op iets anders zetten en had ervoor gekozen om in September 2020, 3 weken een roadtrip naar Amerika te maken. (er was helemaal nog geen sprake van covid-19)

Ik was ondertussen een 1,5 maand bezig met de medicatie die mijn gyneacoloog had voorgeschreven. Ik had ondertussen 1x een normale cyclus gehad. In februari 2020 kwam mijn menstruatie weer niet door. Ik dacht dat de medicatie dus niet meer aansloeg maar had verder geen vragen. Midden februari werd ik elke dag misselijk maar toen stond ik er nog steeds niet bij stil dat ik zwanger kon zijn. Ik had de hoop echter al opgegeven.

Het weekend van 28 - 29 februari had ik een weekendje weg gepland met mijn collega's. Bijna had ik dit weekendje geannuleerd omdat ik nog steeds misselijk was. Ik had mezelf voorgenomen dat ik maandag naar de dokter ging gaan, want ik was reeds 2 weken misselijk en moest steeds braken..
Na een avondje uit met mijn collega's stonden we samen op en was weer super misselijk. Mijn collega's vonden het eens tijd om een zwangerschapstest te doen. Nog steeds was ik ervan overtuigd dat ik weer niet zwanger was. Maar wat bleek, ik had een positieve zwangerschapstest! Ik ben een tweede test gaan halen want ik was even in shock. De tweede test was ook positief. 

Helemaal over mijn toeren!! Wat moest ik nu doen, wat moest ik tegen Jens zeggen?.. We hadden de hoop opgegeven, ik had een reis gepland.. WAT NU?? Dat was mijn eerste reactie.. 

Diezelfde dag ben ik nog naar mijn beste vriendin gereden. Zij wist wat ik moest doen. Zij heeft al een zoontje en kon mij de perfecte raad geven. Achteraf gezien, begrijp ik nog steeds niet waarom ik niet enthousiast was.. Waarom was ik zo in paniek? 

Zondag 1 maart kwam mijn vriend terug van zijn LAN-weekend met vrienden. Ik toonde de positieve zwangerschapstesten. Hij wist even niet wat te zeggen maar kwam wat later terug om te zeggen dat hij heel gelukkig was dat we eindelijk zwanger waren.

8 maart 2020, bezoek aan de gynaecoloog. Reeds 8 weken zwanger en voor de eerste keer het hartslagje gehoord van ons baby'tje. Dit was zo magisch, zo mooi. We waren onmiddelijk verliefd op dit kleine wezentje. 22 oktober 2020 ging de dag worden dat jij ter wereld ging komen..
Het verloop van de zwangerschap was niet zo evident door de maatregelingen van covid-19. Mijn vriend mocht nooit mee op controle en ik moest het min of meer alleen ondergaan. Er waren geen prenatale lessen, er waren minder onderzoeken.. Ik was heel onzeker en wist niet of alles goed was, maar iedereen zei me steeds zolang je misselijk bent en blijft braken dan is dit een goed teken. Ik ben quasi mijn volledige zwangerschap ziek geweest.. 

April 2020, 12 weken zwanger. NIPT wordt afgenomen. Ik wou het geslacht van ons kindje niet weten, maar dat wou mijn vriend wel.. Toch beslist om nog even te wachten met het geslacht van ons kindje. De uitslag was goed, terug een geruststelling. 

20 weken zwanger.. terug een belangrijk onderzoek. Bleek terug dat alles goed was. Nog steeds geen idee of we een jongentje of een meisje zouden krijgen..

Uiteindelijk heb ik toegegeven en heb ik gevraagd aan onze huisarts om het geslacht  van ons kindje op een briefje te schrijven. 

12 juli 2020. Mijn beste vriendin en de meter van Otis hebben een gender reveal georganiseerd. Dit was in beperkte kring want we moesten rekening houden met de coronamaatregelingen. 

EEN JONGENTJE !!!! Wat waren we blij, eindelijk konden we 1 naam kiezen, konden we de kamer inrichten, kleertjes kopen...

Verder heb ik een goeie zwangerschap gehad en ging alles altijd zeer goed met onze babyboy. Hij groeide opeens wel zeer snel en hoorden dat we een flinke jongen gingen krijgen.. 

30 september, de voorlaatste werkweek voor mij. Ik ben flauwgevallen op het werk en het ging echt niet zo goed. Mijn collega's hebben mij naar het ziekenhuis gebracht om aan de monitor te gaan liggen. Alles bleek goed te gaan met onze babyboy maar het was een waarschuwing. Tijd om te stoppen met werken.. Reeds 1 cm ontsluiting maar verder nog geen beweging.

Dan hebben we ook een datum gekregen met wanneer ik ten laatste zou bevallen. 

6 Oktober 2020, laatste bezoek aan de gyneacoloog. 3 cm ontsluiting, volgens de gyneacoloog kon het zijn dat ik elk moment kon bevallen en dat ik waarschijnlijk de afgesproken datum niet ging halen..

Niets was minder waar... Na een week trap op en af te lopen was er nog steeds geen beweging.

Zondag 11 oktober 2020, de dag dat we naar het ziekenhuis gingen om de bevalling in te leiden.. We gingen onze babyboy bijna ontmoeten...

Niet wetende wat ons te wachten stond...