Zwangerschap na verlies

Mijn gevoel tijdens mijn tweede zwangerschap

Regelmatig heb ik gesprekken met sterrenouders en die vertelden allemaal hetzelfde. De zwangerschap na een verlies is een zwangerschap met veel angsten.
Ik wou daar niet aan toegeven, maar de angst was toch sterker dan verwacht. 

Ik ging nog steeds naar mijn zelfde gynaecoloog, omdat ik nog altijd veel vertrouwen in haar had en me nog altijd goed voelde bij haar. Zij zei me ook dat ik steeds mocht langskomen en steeds mocht bellen als er iets was. Het enige probleem bij mij is, dat ik niet tot "last" wil zijn bij iemand en daarom liever zelf met mijn angst omging dan iemand te moeten lastigvallen of toe te geven dat ik bang was. 

Mijn allerbeste vriendin, de persoon die mij het beste kent, zag dat ik het moeilijk had. Zij heeft mij een doppler cadeau gedaan en dat was voor mij de oplossing. Als ik bang was, of ik dacht dat het fout liep, nam ik de doppler en kon ik minutenlang naar haar hartslag luisteren. Ik stond nog steeds onder goeie begeleiding van de gynaecoloog en vroedvrouwen maar dat was niet voldoende voor mij.. Om de 2 dagen nam ik minstens de doppler om te luisteren. Zo heb ik mijn zwangerschap doorgebracht. 

Ik heb tot mijn laatste week voltijds gewerkt, omdat dat voor mij het beste was. Ik had afleiding nodig want anders lag mijn focus teveel op de baby en de bewegingen in mijn buik. Ik wou dat er 24u beweging was, maar weet zelf ook wel dat een baby veel slaapt. Maar geen beweging was voor mij moeilijk omdat ik toen dacht dat het fout liep. 

Hoe meer we naar het einde van de zwangerschap naderde, hoe meer ik op controle ging en hoe meer ik aan de monitor ging. Ik kon echt niet klagen van de begeleiding van mijn zwangerschap. 

Er is ook altijd heel duidelijk gecommuniceerd geweest over hoe de bevalling eruit ging zien en we mochten steeds onze wensen doorgeven. Er werd geluisterd naar onze wensen en ze hebben er alles aan gedaan om deze te laten doorgaan. Als je alles zo goed op voorhand weet, van hoe je bevalling er zal uitzien. Gaf dit voor mij toch een gerust gevoel. 

De reden waarom ik het geslacht van de baby niet wilde weten was, omdat ik niet wilde vergelijken. Ik wilde deze baby een nieuwe kans geven. Niet met alles vergelijken van hoe het bij Otis was. Jens wilde ook graag terug een zoontje, terug een reuze baby die even dik was. Voor mij voelde dat niet goed aan en heb daarom besloten dat we het geslacht pas gingen ontdekken bij de bevalling. 

En eerlijk?. 

Dit was de beste keuze ooit. Zou ik echt aan iedereen aanraden en zou het meteen terug opnieuw doen. Het geeft naar mijn gevoel een heel andere kijk op je zwangerschap. U omgeving die begint te speculeren wat het zou worden. Wij die op zoek moeten gaan naar 2 namen in plaats maar eentje. Ik vond het top!