Wat jullie lezen is vooral mijn belevenis. Dit kan soms wat anders zijn dan de objectieve waarheid.
Er zijn in korte tijd heel veel dingen op mij afgekomen waardoor dat mijn waarheid soms niet volledig gelijk loopt met de werkelijkheid.
Mijn blog gaat over de belevenis, hoe hebben wij dit ervaren.
Het leek uren te duren vooraleer wij informatie kregen.. Af en toe kwam de anesthesist ons uitleg geven. Hij zei ons dat ons zoontje geboren was zonder hartslag en dat ze hem er nu proberen door te krijgen..
Ik besefte niet meteen hoe ernstig het was. Ik dacht nog steeds dat alles goed ging komen en reageerde op heel weinig.. Ik was vooral met mezelf bezig (en door het hier nu op te schrijven, voelt het heel slecht aan, maar toch was het zo).
Ik kon mijn lichaam niet meer onder controle houden. Ik bleef braken en ik begon precies stuipen te krijgen die ik niet onder controle kon houden.
Eindelijk, de kinderarts kwam.. Ze kwam ons wat meer info geven.
Onze Otis was geboren zonder hartslag en ze hebben hem moeten reanimeren. Ze hebben hem met elektrische shocks erdoor gekregen maar hij was nog steeds in levensgevaar. Hij moet overgebracht worden naar UZ Gent want zij konden hem niet verder verzorgen..
Nog steeds wist ik niet hoe ons zoontje eruit zag. Ik had zoveel vragen maar had geen energie meer om deze te stellen.
Opeens had ik een immense schrik en dacht ik dat we hem kwijt waren...
Ik werd terug naar de kamer gebracht.
Ik wist ondertussen dat UZ Gent toegekomen was om hem te komen halen. Hij ging daar de nodige zorgen krijgen.
Voor hij vertrok, kwamen ze met de couveuse in mijn kamer zodat we hem toch eens konden zien. Nuja, zien... Ik zag enkel de buisjes, het deed me pijn om te zien dat mijn kindje er slecht aan toe was.
Ik mocht hem eens aanraken en toen was hij weg.. Nog steeds wist ik niet of ons zoontje haar had...
Het laatste dat de dokter ons vertelde was, hij is kritiek en heel erg ziek.
Toen kwam de vraag of ik ook de overplaatsing wou doen naar UZ Gent.
Ik zei nee..
Ik wou daar blijven, niet naar mijn kind. Ik wou rust.
Nu, achteraf kan ik nog steeds niet begrijpen dat ik niet naar mijn kindje wou..
Wat voor mama ben ik eigenlijk?
Waarom wou ik niet naar mijn kind?
...
Mijn vriend belde naar UZ Gent om te horen hoe hij had gereageerd op de overplaatsing en of dat alles goed met hem ging.
Nog steeds bleef hij kritiek, de dokter vertelde ook dat ik meteen naar UZ Gent moest komen. Otisje had zijn mama nodig.
Ik stemde toe, hij heeft mij inderdaad nodig.
Per ambulance werd ik overgebracht naar UZ Gent. Met zwaailichten, met sirene..
Ik had immens veel pijn, maar dacht alleen maar aan onze Otis..
Na paar keer in en uit de ambulance gehaald te zijn, omdat ze niet wisten op elke afdeling ik moest zijn, was ik eindelijk toekomen op materniteit UZ Gent...
Wordt vervolgd...
Reactie plaatsen
Reacties
Liefie,
Je bent zo sterk. Twijfel niet aan jezelf als mama want je hebt een fantastische job gedaan. Je hebt Otis 9 maanden lang gedragen en liefde gegeven, en dat ben je blijven doen ondanks alles. Otis had jou nodig, jullie hadden elkaar nodig. En met zijn steun van bovenaf kom je hierdoor en staat er jou nog een mooie toekomst te wachten.✨
He’ll be loved forever. ❤️
Jessie en Jens
Mama en papa word je van bij de geboorte van de ene minuut op de andere. De stress, angst en paniek rondom jullie moeten ondraaglijk geweest zijn. Deze gevoelens overheersen op dat moment. Ik kan daar best inkomen dat je jezelf niet was . Verward, misselijk, onmetelijke pijn...
Lieverds, weet dat jullie alles gegeven hebben negen maanden lang, het kind met veel liefde gedragen en op de wereld gezet, Otis, ons stil geboren kind, voor altijd geliefd.
We zien jullie graag.
Moeke en vake
Lieve Jessy en Jens, wat jullie doorgemaakt hebben zijn met geen woorden te beschrijven en toch vraagt dit moed om het neer te pennen, je schrijft het zoals het was puur en liefdevol....jullie zijn prachtouders💙
Jessie, Jens
Ik was sprakeloos toen ik hoorde wat er gebeurd was. Niemand zou dit moeten doorstaan .otis moeten afgeven onbegrijpelijk gewoon .ik weet zeker dat otis jullie grote liefde voor hem gevoeld heeft als jullie hem in jullie armen vasthielden en dit nooit vergeet ..Vind dit heel mooi en sterk van jullie dat je dit alles wat je meemaakt en voelt neerschrijft. Otis blijft zo voortleven misschien niet hier bij jullie maar voor altijd in jullie hart en gedachten en bij iedereen die deze blog leest .jullie zijn prachtouders hoor, vergeet dat nooit xxx
Beste Jessie,
Als ik je verhaal lees krijg ik kippenvel. Zo verschrikkelijk dat jullie dit moesten meemaken. Ik denk dat jij ongelooflijk sterk bent omdat je hierover kan vertellen en schrijven. Otis heeft een super mama en dat mag je nooit vergeten. 💖
Dag Jessie
Ik heb bij de bevalling van mijn stilgeboren dochtertje Norah* ook gereageerd dat ik achteraf van mezelf denk “Wat voor een mama ben ik…” Ik wou haar eerst niet zien had ik gezegd toen ik t pas te horen kreeg dat ze afwijkingen had en we beslisten van de zwangerschap stop te zetten. Nu denk ik “Hoe kon ik dat nu denken? Ik ben geen goede mama…” Maar dat is soms sterker dan onszelf.. :-( Ik voel mij vaak nog schuldig over mijn gedachten en gevoelens van tijdens het hele gebeuren. Ik versta jouw gevoel dus helemaal.
Dikke knuffel
Sarah