Maandag 12 Oktober 2020
Eens toegekomen in UZ Gent werd ik geïnstalleerd op mijn kamer op de materniteit. Mijn vriend had meteen beslist om bij mij te blijven.
Het werd tijd om de eerste keer ons zoontje te gaan bekijken. Ik werd met mijn bed naar neonatologie gebracht. Alle ernstige zieke kindjes liggen daar samen maar meteen wist ik wie Otis was.
Hij was zo mooi, meteen werd ik op slag verliefd en wou ik hem nooit meer loslaten.
Omdat Otis er zo erg aan toe was, mocht ik hem ook niet vasthouden.
Een goeie vriendin van mij werkt op NICU en ik hoopte haar te zien. Ik had zo nood aan iemand die ik vertrouwde. De opluchting was dan ook zodanig groot dat ik zag dat juist zij voor onze Otis aan het zorgen was.
Een hele geruststelling... Wij waren dan ook helemaal uitgeput waardoor het tijd was om eindelijk tot rust te komen...
Dinsdag 13 Oktober 2020
In de voormiddag kreeg ik zodanig veel verzorging dat het bijna onmogelijk was tot bij Otis te gaan. De vroedvrouwen waren de dag ervoor ook gestart met borstvoeding te geven waardoor ik nog manueel gekolfd werd door de vroedvrouwen... Om de 3 uur moest ik kolven.
Mijn vriend en ikzelf hadden een groot schuldgevoel dat we Otis zo lang alleen hadden gelaten.
De volledige namiddag hebben we bij hem gespendeerd.
Woensdag 14 Oktober 2020
Mijn vriend voelde hem zodanig schuldig dat Otis de vorige dag in de voormiddag niemand gezien had, dat hij had beslist om vandaag alleen naar hem te gaan. Ik had nog steeds veel verzorging nodig en moest nog steeds regelmatig kolven. Mijn vriend kwam terug en vertelde over hem. Ze hadden hem net gewassen en hij mocht meekijken. Vol liefde hoorde ik de verhalen, haalde ik hoop uit onze gesprekken.. In de namiddag ben ik zelf ook gegaan samen met mijn vriend. De eerste keer dat Otisje zijn ogen heeft opengedaan. Dat hij precies reageerde op mijn stem. Dat hij zijn papa zijn vinger niet meer wou loslaten.
Nu wist ik het zeker! Hij haalt het. Het gaat de goede kant op. Maar de dokters en verpleegkundige wouden mijn gevoel niet bevestigen. We moesten wachten tot de MRI-scan.
Donderdag 15 Oktober 2020
Terug een dag vol onzekerheid. Het begint serieus te wegen. Ik ben helemaal op..
Emotioneel een wrak...
Vrijdag 16 Oktober 2020
De GROTE dag. Otis zijn MRI-scan was toen gepland. In de namiddag ging hij onder de scanner en misschien gingen we die avond meer nieuws krijgen. Maar nog steeds was het afwachten. Het kon ook pas zaterdag zijn als we nieuws gingen ontvangen.
Een heel stressvolle dag..
Rond 19u30 gingen we nog eens naar ons ventje. We hadden hem die dag niet veel gezien omdat hij een volledige dag weg was naar de scanner.. Hij zag er zo mooi uit. Het kwam goed, zeker weten..
MAAR TOEN... De dokter van wacht riep ons apart..
Hartverscheurend was het volgende wat we hoorden.. Er was quasi geen tot weinig hersenactiviteit vastgesteld bij onze kleine vriend. Hij ging nooit een volwaardig leven gehad hebben. Zowel fysiek als mentaal was er te veel hersenschade.
Verslagen gingen we terug naar onze zoon. Ik mocht hem voor de eerste keer vastnemen nu.. De aller eerste keer in mijn armen, zo'n fantastisch gevoel. Terwijl ik ook wist dat dit de laatste keer ging zijn..
Mijn vriend wou toch nog een tweede opinie horen en de volgende dag was de arts van Otis aanwezig op de afdeling.
Geen oog hebben we toegedaan, verdriet was te hard.
Zaterdag 17 Oktober 2020
Hopen dat de vorige dokter het verkeerde dossier had, hopen dat ze gemist was..
JAMMER genoeg was dit niet het geval. Onze dokter vertelde juist hetzelfde en toonde Otis zijn hersenscan.
Het was overduidelijk...
Het werd tijd om afscheid te nemen...
Reactie plaatsen
Reacties