Mijn eerste verjaardag zonder mijn liefste zoon

De avond van 22 maart 2021...

Een avond dat ik niet goed wist hoe ik mij moest gedragen.. Ik kon mijn plaats niet vinden in de zetel. Ik had ook geen fut om ons huis op te kuisen. Het wenen stond me nader dan het lachen. Ik had het gewoon moeilijk met mezelf. 
Mijn eerste verjaardag zonder mijn zoon komt eraan. Vorig jaar deze tijd was ik zwanger van Otis en wist ik dat ik mijn volgende verjaardag met hem ging vieren..
Wenend ben ik in slaap gevallen...

Later die nacht...

Ik droomde over Otis. Ik heb regelmatig dromen over hem maar deze droom was anders.. 
Hij kon tegen me praten en zei me dat hij een speciaal cadeau voor mij had.. Mijn eerste mooie droom over hem. Hij was zo mooi en gaf mij een innige knuffel. 

23 maart 2021, mijn verjaardag.

Nee, ik heb geen zin in vandaag. Geen zin om te verjaren en al zeker niet om constant "gelukkige" verjaardag te horen want ik ben helemaal niet gelukkig. Mijn lieve vriend had een daguitstap gepland richting Pairi Daiza. Een dag met ons twee om eens alles achter ons te laten. Ik moest dringend mijn gedachten verzetten...

Vlak voor ons vertrek kreeg ik nog een berichtje van mijn beste vriendin. "Om 9u05: Ik ga een mooi verjaardagscadeau voor u hebben"... 
Ohnee !... Zou Otis ervoor gezorgd hebben dat mijn metekindje net op mijn verjaardag zou geboren worden? 
Vol stress zijn we richting Pairi Daiza vertrokken. Hopelijk gaat alles goed en verloopt de bevalling goed. 

Toegekomen in Pairi Daiza kreeg ik meteen rust en kon ik ten volle genieten van mijn vriend en de aanwezigheid van alle dieren. Jens en ik hebben veel gepraat, geknuffeld, gewoon naar elkaar gekeken maar vooral genoten van elkaar.. 
Even was ik vergeten dat mijn metekindje op komst was... 

Maar toen om 12u41 kreeg ik het verlossende berichtje met een prachtige foto. Ana Luisa, mijn eerste metekindje is geboren. Ze is gezond en met haar mama gaat ook alles goed! Meteen een pak van mijn hart. Mijn dag kon niet meer stuk!
Het mooiste cadeau ooit heb ik vandaag ontvangen. En ik ben er zeker van dat Otis hiermee iets te maken heeft. Het is anders te toevallig..

Het is tevens ook de eerste keer dat ik het moeilijk had om alle mama's en papa's te zien die op stap waren met hun kindje. Ik zag alleen maar buggy's, wetende dat wij er normaal ook zo zouden wandelen. Met ons drietjes... 
Het was pijnlijk. Ik had het echt lastig met mezelf. Niet weten hoe ik me voelde.. 

Tot slot...

Mijn verjaardag dit jaar was een dag dat ik zo snel mogelijk wou laten passeren, een dag dat ik meteen wou vergeten. 
Terwijl dat ik anders heel graag jarig ben.. 
Ik wou geen verjaardag vieren zonder Otis.. 
Wenend viel ik in slaap, leeg voelde ik mij 

Maar tenslotte heb ik een mooie dag gehad dankzij mijn vriend en mijn metekindje. 
Otis zorgde voor het prachtige weer en Jens en ik hebben gewoon van elkaar genoten. 
Als kers op de taart werd ik ook voor de eerste keer meter en zullen we in de toekomst altijd samen onze verjaardag vieren..

Ondanks het grote verdriet en het grote gemis van Otis...
Is het toch de eerste dag dat ik hem dichter dan ooit bij mij heb gevoeld. 
Hij heeft mij de volledige dag gevolgd en goed voor mij gezorgd. 

Waarvoor, mijn lieve zoon, een dikke dankjewel!
Ik hou van je!