You were born to be real, not to be perfect

Het is ondertussen 2 maanden geleden dat ik nog iets geschreven heb. 
Dit komt vooral omdat ik in een serieus dipje heb gezeten en het gemis van Otis groter was dan ooit. 

12 april 2021 werd Otis 6 maand oud. Wat voor mij een "mijlpaal" was. 
Ik begon over alles vragen te stellen, hoe ging hij eruit zien? Wat ging hij al kunnen? Hoe ging onze band geweest zijn?.. 
Ik vind het zo moeilijk om op al mijn vragen nooit een antwoord te kunnen krijgen. 
Dit is de aanleiding geweest om me terug heel slecht te voelen en te voelen dat het niet meer ging. Het ging niet meer op mijn werk, niet meer in mijn privéleven. Ik kon niemand nog verdragen en wou gewoon tijd voor mezelf.. 
Ik heb na lang nadenken mij even ziek gemeld op het werk om voornamelijk aan mezelf te gaan werken maar ook aan het verdriet dat ik heb rond Otis. 

Ik heb diep gezeten, terug hetzelfde gevoel als toen we het nieuws kregen dat we hem moesten laten gaan.. 
Ik ben gewoon om me altijd sterk te houden en vooral niemand lastig te vallen met mijn problemen en mijn verdriet.
Dit deed ik nu opnieuw. Alles alleen verwerken..

Ik  heb het gevoel dat de pijn rond Otis nooit zal weggaan. Ik blijf elke dag naar zijn foto's kijken en droom nog dagelijks van hem. Ik hoop dat ik ooit een moment zal krijgen waar ik hem zal mogen ontmoeten. Dat ik trots kan zijn met wat hij daarboven allemaal bereikt heeft. Geloof mij, onze Otis heeft in zijn korte leventje al zo hard gevochten dat ik ervan overtuigd ben dat hij altijd zal blijven vechten. 

Ondertussen voel ik me terug iets beter en heb ik mijn werk terug hervat. 
Nu zit ik hier op de trein van Gent naar Brussel en vond ik het tijd om toch nog even iets te schrijven. Het doet mij zoveel deugd om over mijn gevoelens te schrijven. Omdat ik het niet kan zeggen tegen de mensen die ik graag zie..

Liefste Otis,
Liefste zoon,

Ik mis je zo hard 
Ik hou van je 

Je mama