In november 2014 leerden Jens en ik elkaar kennen. Zijn beste vriend en mijn beste vriendin waren toen een koppel. Dankzij hen werden wij verliefd in december 2014.
In oktober 2017 kochten wij ons huis. 7 maand lang hebben wij verbouwd. Af en toe wat spanning op onze relatie omdat ik een zwarte muur wou en Jens een witte. Maar tenslotte kwamen wij overal samen uit.
Na iets meer dan een jaar proberen, werden wij voor het eerst zwanger. Wij keken vooral samen uit naar de toekomst. Een toekomst met ons drie.
Jammer genoeg zag onze toekomst in werkelijkheid er anders uit dan wat we voor ogen zagen.
Het begon bij de bevalling. De bevalling verliep niet zoals gepland. Er zijn complicaties opgetreden waardoor ik een spoedkeizersnede heb gehad na een helse natuurlijke bevalling.
Jens heeft de hele bevalling machteloos toegekeken. Het enige wat hij kon doen was naast me zitten en me aanmoedigen. Hij heeft dit fantastisch gedaan!
Het was de bedoeling dat Jens elke avond terug naar huis ging keren maar na de bevalling besliste Jens heel snel dat hij mij niet alleen kon laten en de hele periode gewoon bij ons bleef in het ziekenhuis.
Ik had het emotioneel zeer zwaar en was fysiek volledig uitgeput. Ik had mijn eigen lichaam niet meer onder controle.
Toekomen in UZ Gent werd meteen de borstvoeding gestart, werd ik gewassen en werd er naar mijn wonden gekeken. Voor mij was dat teveel, er waren al genoeg mensen aan mijn lichaam geweest en ik wou gewoon rust en mijn zoon zien.
Jens heeft toen alles overgenomen, stond elke nacht op om mij te helpen met afkolven. Hij deed alles voor mij. Het moment dat ik terug over mijn oren verliefd ben geworden.
Ondanks dat we volledig uitgeput waren en het emotioneel nog nooit zo moeilijk hadden gehad, hebben we uren gepraat.
Jens is geen prater, vooral praten over zijn gevoelens doet hij niet. Hij kropt alles op, maar tijdens de opname was hij open en praatte hij over zijn gevoelens. Ondanks het grote verdriet, hebben wij eigenlijk een mooie tijd samen gehad. Het ging goed met ons...
Na de begrafenis van Otis* ging het niet goed meer tussen ons. Jens sloot zich op en kwam niet meer buiten. Er was totaal geen communicatie meer tussen ons en leefden vooral naast elkaar. Het zag er niet zo goed uit maar toch wisten we beiden dat we wilden vechten voor onze relatie. We lieten alles een beetje zoals het was tot ik hulp ging zoeken. Het was duidelijk dat we het samen niet konden.
Ik contacteerde "De Stilte Omarmd vzw" en Freya kwam bij ons langs om te praten over onze gevoelens. Eindelijk konden we zeggen hoe we ons voelden en hoorde we het van elkaar. Dit was de stap om terug naar elkaar toe te groeien.
Het is niet altijd evident want Jens en ik rouwen op een totaal verschillende manier. We bekijken het anders, maar desondanks beseffen we dat we beiden onze zoon zijn verloren en dat Otis* ons nog steeds verbindt met elkaar.
Jens en ik staan nu veel sterker in onze relatie. We zoeken elkaars nabijheid op en vooral ik heb geleerd om meer rekening met hem te houden (Jens hield altijd rekening met mij maar omgekeerd was niet niet altijd het geval).
Wij zijn niet zo'n communicerend koppel, wel al meer dan vroeger.. Maar we begrijpen elkaar nu met weinig woorden.
Ik kan zeggen dat Jens de man van mijn leven is en dat ik altijd voor hem zal blijven vechten!
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi dat jullie elkaar hebben kunnen terugvinden na/in deze donkere periode. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het leven jullie toelacht, en voor de rest alles voor mekaar krijgen samen. Powerkoppel, top papa en mama van kleine lieve Otis*.
Hello lieverds, ik ben echt blij en opgelucht van dit te lezen. Is echt mooi verwoord Jessie. Wees verliefd en de communikatie is zeker belangrijk in een koppel. Jullie hebben samen al zoveel meegemaakt. Benoît en ikzelf wensen jullie veel geluk toe. Liefs ❤️
Ik heb het vorige week al gezegd... jullie vormen een prachtig koppel. xxx