Na een paar dagen deden ze terug een hersenscan en zagen de dokters dat de hersenactiviteit en de hartslag van onze Diaz hetzelfde waren gebleven. De grafiek had net dezelfde weergave als die van de eerste keer..
Dit wou zeggen dat er niets van hersenactiviteit te meten was en dat het de hartslag overnam..
Op dat moment zakt de grond onder je voeten weg...
Diaz ging nooit zelfstandig kunnen eten, drinken, wandelen, zitten... Hij kon ook niet zien en hij kon niet huilen..
Hij kon enkel horen..
Hij zou eigenlijk door het leven gaan als een plantje..
Dit wilden wij niet voor ons kind! Wij hadden er alles aan gedaan om een gezond kindje op de wereld te zetten..
Daar zit je dan... in een klein kamertje op de neonatologie, met je baby'tje in je armen... wetende dat je dat moet afgeven..
HARTVERSCHEUREND !!!
Op een bepaald moment kwam er een verpleegster binnen die Diaz altijd verzorgde op de neonatologie. Ze zei ons dat de mogelijkheid er was om Diaz mits palliatieve begeleiding mee naar huis te nemen..
Zodat we thuis afscheid van hem konden nemen.
We wisten vanaf dag 1 dat jouw kansen ernorm klein waren, maar toch hebben we besloten om jou mee naar huis te nemen, om je alle kansen te geven die je verdiende.
Na 3 weken op de neonatologie te hebben gelegen namen we Diaz mee naar huis op 6 juli 2020.
Allemaal een heel dubbel gevoel, er gaat zoveel door je hoofd, maar we waren al blij dat hij gewoon thuis was!
Om de 14 dagen moesten we op controle in het UZA, en al bij al deed hij het goed. Diaz kreeg meer en meer medicatie, maar hij deed het nog te goed om de palliatieve sedatie op te starten. Dus wij genoten van al de momentjes die we samen hadden..
Diaz heeft altijd naast mij in bed geslapen, zo was ik zeker dat moest er iets zijn dat ik wakker werd..
Wordt vervolgd...
Reactie plaatsen
Reacties